Tussen het hoge gras vol late zomerbloemen staat mijn tent op een geplet stukje vlak bij de beek. In de beek liggen stukken rots die tot springsteen zijn verworden. Een stukje verder op is een hoog bruggetje. Mijn auto staat aan de overkant ervan, voldoende uit zicht om de idylle niet te verstoren. In de verte de bergtoppen, geen sneeuw, nog ruim onder de boomgrens, op de glooiende hellingen weides en open plekken. Zodra mijn tent stond ben ik gaan klimmen. Er lopen wat paadjes die ik van beneden kon zien. Steeds als ik dacht te verdwalen, buigen de bomen opzij en had ik weer uitzicht. Nu voert het pad me langs de rand van een kloof, een uitstekende boomwortel nodigt uit tot een pauze.  Voor mij laten drijven twee arenden, als zwarte schimmen, op majestueuze wijze op de thermiek. Een wajang spel voor de goden. Een verhaal achter een verhaal.

Op de grond liggen allerlei stenen tussen de halfrotte bladeren in een krullerige lijst van varens. Een steen valt me op. Scherp en rond tegelijk. Ik buk me en raap de steen op, mijn duim glijdt proevend langs de scherpe kant. Afgebroken stuk rots, slachtoffer van erosie?  De andere kant van de steen past precies in mijn handpalm, vlijt zich zacht tegen mijn huid. Het verwart me scherp en zacht, pijn en koestering? Ik hou de steen stevig  in mijn hand geklemd en kijk omhoog de arenden. Maar die zijn verdwenen, nu tekenen witte veren de lucht. Langzaam zakken mijn ogen naar beneden, langs de boomtoppen, de felgroene bladeren, soms hangt er al een gele of rode waas over, langs de weerbarstige stammen met hier en daar als een duveltje uit een doosje een jonge spruit. Door de bomen heen kijk ik naar beneden, daar ergens staat mijn tent.
Mijn tent is een geleend exemplaar, mijn eigen is kwijt geraakt tijdens de vlucht naar de Twin City’s; United zoekt er nog steeds naar. Het duurde me allemaal te lang en ik heb een kleine trekkerstent geleend van een collega van M. Zo’n nieuw model dat je makkelijk in je eentje kan opzetten, met een vast grondzijl. Dan word ik tenminste niet wakker drijvend op mijn matje, tijdens een nachtelijke stortbui.

Volgens de parkmeester is vrij kamperen beperkt toegestaan. Men ziet liever dat je op een campsite staat vanwege de beren. Het zijn er weliswaar niet veel meer, die zich onder de mensen wagen. Met enige regelmaat worden de campsites gecontroleerd. Blijkbaar hoorde hij iets in mijn stem, of was het mijn oogopslag en gaf me toestemming. Eerst tekenen natuurlijk, dat het op mijn verantwoordelijkheid plaatsvindt, als de dood als ze zijn voor lawsuits. Er kriebelt iets op mijn been, ik buk me om het eraf te slaan, een mier. Gelukkig geen teek! Als je goed kijkt zie je overal mieren die in colonne hun voorraad naar huis slepen. Een stuk blad, een kruimel en met man en macht een dode kever. De wind steekt op en strijkt langs mijn gezicht, mijn rechterhand met de steen ontspant zich, de steen valt, ketst af en rolt door. Zal ik of zal ik ‘m niet oprapen? Hamlet’s vraag. Ik wil nu geen vragen, ik ben hier gekomen om te genieten. Ik kijk om me heen, achter me de helling die ik net afgedaald heb en voor me in de verte het zilveren lint van de beek en veel verder een bruine vlek die het houten dak vormt van het wc-gebouw.

‘Wild kamperen’ grinnik ik.
Hoewel ik geen enkel bezwaar heb tegen nichten is de aanwezigheid van een kraan en douche, al is het een kwartier lopen, toch gewenst. In gedachten ga ik mijn bevoorrading na: voldoende fruit en brood om drie dagen door te komen. Hout is misschien wat krap, maar dat kan ik zo halen bij de parkwachter.

De vlammen likten gretig aan het droge hout aangevuurd door een flinke scheut spiritus en een handje vol snippers. Een geciviliseerd vuur, kort gehouden door de smeedijzeren korf. Zo eentje waar de tuincentra vol mee staan. M. kwam naar buiten met twee mokken in haar hand: ‘Heerlijk hè, nu nog een boomstam en een zitlap en de illusie is compleet.’
Ik nam de mok aan en blies voorzichtig op de warme chocolademelk. ‘Ik mis toch wat’  lachte ik ‘waar is die extra mok voor de leiding, met een scheut rum?’ M. kijkt me met een ondeugende blik aan.
‘Goed voor je jetlag zeker’ en trekt een heupfles uit haar zak.
‘Je wordt op je wenken bediend, dame.’ Ze loopt nog een keer naar binnen en komt terug met marshmallows op stokjes.
‘Het wordt tijd dat je de Amerikaanse manieren rondom een kampvuur leert kennen’.
Ik gruwel bij de gedachte aan die kleefdingen tussen m’n kiezen maar knik dapper.
‘Hoezo Amerikaans? Toen ik klein was aten we ze al bij de padvinderij tussen twee chocoladekoekjes? Daarna nooit meer gegeten’.
‘Hier eten we ze met Graham crackers dat is minder zoet’ verzekert M. me.

Zonder dat ik het door heb ben ik al halverwege het pad naar beneden, mijn knieën kreunen onder de steile afdaling. Mijn gedachten dwalen weer terug naar de vorige avond. Naar dat keurige vuur op het deck achter M.’s huis. De sfeer van vroeger kwam pas echt terug toen we bij de gitaar onze kampliedjes begonnen te zingen. Oude vertrouwde kameraden die je vullen met weemoed en doen verlangen naar iets dat er niet is. Kun je het verleden herhalen? Bijna hadden we het te pakken, bij John Anderson. Ik neurie de melodie zachtjes voor me uit, de vogels zwijgen en de wind houdt zijn adem in. John Anderson, my Jo John, we climbed the hill together… Het ultieme liefdeslied, wrang van verlies en tegelijkertijd zo teder als alleen een Schot dat kan dichten.
De tranen dringen zich weer in mijn ogen, ongeduldig veeg ik ze weg en concentreer me op de eik naast me. Niet nadenken, niet hier, ik moet nog zeker anderhalf uur dalen voor ik in mijn kamp bereikt heb. Gelukkig is het pad goed aangegeven. Omhoog heb ik hier en daar gedwaald maar ik ben een stuk vermoeider dan ik dacht, de pijlen zijn me welkom.

De tent is onaangeroerd. Een redbird hipt weg van mijn kampeertafel, waar hij zich te goed deed aan de kruimels van mijn haastige lunch. Jammer, een gevleugelde bezoeker was best welkom. Op het wiebelige klapstoeltje naast de tafel plof ik met moeite neer en begin mijn veters los te maken. Mijn tenen wriemelen en mijn benen genieten van de rust na gedane arbeid.

Tegen mijn droge verhemelte plakt mijn tong, ik slik, het helpt een beetje. Dorst. Thee? Het hout voor het kampvuur ligt klaar om aangestoken te worden, de haak van de theeketel staat al vast in de grond. Heb ik de moed? Nee, ik loop liever naar de auto om mijn petroleumbrander te pakken om sneller het water te warmen. Toch blijf ik zitten en staar zonder veel te zien naar het snel stromende water van de beek. Enkele irritante vliegen komen op mijn zweetlucht af, ik ben te sloom om ze weg te meppen. Opeens word ik overvallen door een overweldigend gevoel van verlies. De steen. Ik heb hem niet opgeraapt. Mijn hand voelt nog steeds naar liefkozing tot mijn duim scherp begint te prikken. Ik steek hem in mijn mond en zuig erop.

Dozen, stapels dozen nog een keer, nog meer karton, piepschuim en bubbelplastic. Ik droom ervan en de dozen kruipen mijn geest binnen. Niet de inhoud die is goed en zorgvuldig uitgezocht uit de weelde van de overdaad bij Ikea. Maar die dozen spoken in mijn hoofd, zoveel moet bij elkaar gezocht worden, schroefjes tellen, kloppen de aantallen. Instructies, ontcijferen, vellen met pictogrammen die door de simpelste mens gesnapt moeten worden maar die voor mij de reinste abracadabra zijn. Linksom, rechtsom, ik schud mijn hoofd leeg en draai het kussen om, vlij mijn wang er tegenaan. Er zit een ribbel die precies op mijn jukbeen drukt, weer het kussen omdraaien. Ik ruik aan de sloop, lekker ze is nog bij me, Zodra ik mijn ogen sluit doemen die dozen weer op. Als reuzen sluiten ze me in, dringen me naar de muur, hij is hard tegen mijn rug, ik tast en bevoel het ruwe pleister met mijn vingertoppen, het brokkelt een beetje en sluipt onder mijn veel te lange nagels.

Nog dichterbij komen de onheilspellende pakketten, ik hap naar adem, verslik me, barst in hoesten los. Opeens klinkt een rauwe toon zoemend, net te lang om plezierig te zijn, dreinend als een kleuter die bij de kassa blijft zeuren om de snoepketting die daar zo verleidelijk is uitgestald. De toon wordt steeds luider, de dozen staan muistil, er zit nog zo’n drie centimeter tussen mijn blote enen en de dichtstbijzijnde doos. Lillången staat erop en een reeks codes die bedoeld zijn voor de kassajuffrouw, de expediteur en de botte Marokkaan die hem komt afleveren. Mijn hoofd barst van teveel geluid en stuitert in duizend kleine bolletjes over de vloer, rollen tussen de kieren door, over elkaar in de haast om weg te komen. Mijn romp leunt tegen de muur, stevig, al kan het zonder hoofd niks, geen beweging is meer mogelijk.
Het dekbed wordt met een ruk van me afgetrokken, en flits van blauwe ruitjes en een harde plof op mijn buik. ‘Mam, je moet opstaan! Ik heb honger!’

De rest van de dag is gevuld met het uitpakken van de keurig genummerde pakketten. De zakjes van dik plastic met de bijpassende schroeven en houten pinnen krijgt ik nauwelijks open. Probeer het met mijn tanden, zonder resultaat. Mopperend zoek ik een schaar in de overvolle keukenla. Er zouden er drie moeten liggen maar ik vind er geen, dan maar het aardappelschil mesje. Zorgvuldig snijd ik van me af, en schud de inhoud op het aanrecht om ze te sorteren. Vijf schroeven van 3 mm dik, daarna vijftien van 8mm. Wat merkwaardig die oneven aantallen. Een tafel heeft vier poten en de stoelen ook. Een gebroken paartje. Dat zijn wij ook, van vijf naar vier, wonderlijk even aantal in huis, als je de kat niet meerekent. Het beest laat zich niet vergeten en draait tussen mijn benen door, die denkt zeker dat ik aan het koken ben. Ik buk me om hem te aaien en dan schiet de droom weer door mij heen, hoe mijn hoofd eraf rolde en door de kamer stuiterde. Ik kijk van de kop van de kat naar het vlijmscherpe mesje in mijn hand. Heen en weer.